“A vida non é
grande,grandes son as persoas
que están na miña vida porque así o decidiron”.
Preto
da costa mora un corpo
que
cando está espido,
o
vento mareiro en desexo,
faino
a treboadas bruar.
Coas
soidades non podo,
nin
tan siquera ollar ao lonxe
cando
paso por Rianxo,
sempre
te hei de extrañar.
A
miudo fago o camiño ao revés,
é o
meu xeito de te lembrar,
se avanzara
cara diante,
tan
só de olvido che podería falar.
Cando
as angurias me encadean o peito
só
en ti podo matinar
e cun
arsenal de caricias finxidas
sempre
remato a chorar.
