“Que non daría por amencer ao
teu carón e non ter
necesidade de lembrar outros
corpos alleos”.
En Rianxo, o mar
á terra, mainiño foi bicar,
namentras o arrecendo da costa,
ao interior, se ven namorar.
Do teu corpo ao meu lar,
paseniño e de vagar,
a semente da vida nova,
nunha rapariga veño de ollar.
Vida nova que se esfuma,
en porto de mar fun achar,
a carón das miñas costas,
a túa pel remato de aloumiñar.
Un sinxelo e tenro ser humano,
o meu ímpetu ben de aplacar,
foron os brazos dunha rianxeira,
os que fixeron a miña lívido agroumar.
Noite lúbrica, transgresora e redimida
de corpos que brúan espidos,
treboadas de paixón contida,
en húmidos beizos prohibidos.
Como vento mareiro arreciaches
e de igual xeito, ¡corazón aventureiro!,
sen a penas despedirte, marchaches,
tornando escuridade, onde os teus ollos
pousaches.
“Esta
é a miña pequena homaxe a quen acostuma
a
vir remar ao interior, agardando que algún día,
me
convides a facelo en Rianxo, ao teu carón”
NOTA: Este poema foi presentado ao concurso "Díselo con catro gatos", obtendo o primeiro premio. O galardón foi fallado o día 12/02/2015, sendo publicado no diario dixital ·Catro gatos", o día 14/02/2015, con motivo da celebración do día de San Valentín.
O feito creativo é sumamente importante pero para que éste se produza, é necesario que exista una fonte de inspiración por iso, é de ben nacidos ser agradecidos e eu o son. A ti J.F. que eres a miña inagotable fonte de inspiración, o meu presente máis esperanzador. O éxito da "Rianxeira", é compartido ao 50%, este poema xurde porque ti existes.
O feito creativo é sumamente importante pero para que éste se produza, é necesario que exista una fonte de inspiración por iso, é de ben nacidos ser agradecidos e eu o son. A ti J.F. que eres a miña inagotable fonte de inspiración, o meu presente máis esperanzador. O éxito da "Rianxeira", é compartido ao 50%, este poema xurde porque ti existes.
Máis información: www.catrogatos.com
